Fotoproject ‘Onbeperkt in je werk’
Laten zien dat werken met een beperking gewoon kan! Elke woensdag een nieuw persoonlijk verhaal
“De techniek van klassieke auto’s is minder ingewikkeld dan moderne auto’s, wat het voor mij makkelijker maakt.”
De liefde voor autotechniek lijkt in het bloed van Anouschka (20) te zitten. ‘Mijn overgrootvader was monteur, mijn oma wilde dat ook worden, maar mocht het niet. Mijn moeder leek dat ook leuk, maar is dat uiteindelijk niet gelukt. Toen Anouschka als derde vrouw van haar familie tijdens haar vmbo-opleiding in aanraking kwam met de richting ‘autotechniek’ was ze dan ook gelijk verkocht.
Anouschka werkt met veel plezier bij de prachtige garage Classic Mike in Zeewolde. Hier restaureert zij, samen met een jong en hecht team, de meest zeldzame en bijzondere klassieke auto’s.
Anouschka zit inmiddels in haar laatste jaar van de opleiding ‘eerste autotechnicus’. Deze opleiding doet zij in BBL-vorm, dat betekent beroepsbegeleidende leerweg en komt neer op werken en leren tegelijk.
Bij Classic Mike werken allemaal jonge mensen die wat extra begeleiding nodig hebben in hun werk. Anouschka heeft een vorm van autisme, waarbij haar perfectionisme en faalangst ervoor zorgen dat zij soms minder snel werkt dan een gemiddeld persoon. Hier krijgt zij begeleiding bij als dit haar werk in de weg zit. ‘Werken is hier leuk, omdat het zo’n hecht team is. En de techniek is hier een stuk makkelijker dan de moderne auto’s. En de werkdruk is niet zo hoog, waardoor het voor mij makkelijker is.’
Haar lievelingsauto is de Porsche 911T uit 1971. ‘Dat is toch wel mijn droomauto. Dit was de eerste auto die ik mocht helpen restaureren en ik was gelijk verliefd! Ook omdat hij knaloranje is.’ Ze lijkt helemaal weg te dromen als ze erover vertelt. Het is dan ook niet verrassend dat zij met een Porsche uit de werkplaats op de foto wil.
Anouschka is een specialist in het stellen van kleppen van motoren. ‘Ik heb dit in de vingers en er een goed gevoel voor. Dit moet met veel precisie worden gedaan, want dit heeft invloed op de doorloop van de brandstof én dus op de werking van de motor. Als ik er ben en dit moet worden gedaan, dan staat het op mijn planning,' vertelt zij met trots.
Het leukste wat Anouschka heeft meegemaakt is dat de minister van Onderwijs, Robbert Dijkgraaf, langskwam op de werkplaats. ‘Dat hij tijd maakte om onze verhalen te horen en om te komen kijken vond ik heel bijzonder en leuk’. Ook mag Anouschka soms met het team van Classic Mike mee naar beurzen en wedstrijden over de hele wereld. 'Het meest tof was dat ik mee mocht in het serviceteam naar het concours van ‘Mille Miglia’. Dat is de zwaarste oldtimer rally van 1000 mijl. Wij rijden er dan achteraan en bieden service als dat nodig is.’
De eigenaar Mike Kastrop vult aan dat hij moeite heeft met de woorden ‘arbeidsbeperking’ of ‘afstand tot de arbeidsmarkt’. Hij vertelt: ‘de mensen in mijn team hebben geen beperking, ze hebben een ondersteuningsbehoefte, maar ze hebben ook ontzettend veel talenten!’
--
Dit verhaal is onderdeel van de serie Flevoland Werkt! die ik voor hen mocht maken. Dankbaar voor deze samenwerking!
“Domme vragen bestaan niet, het is dom als je je vraag niet stelt”
Dennis Bliek (35) is docent commerciële economie én sportmarketing bij de Hogeschool van Amsterdam (HvA). ‘De enige plek waar ik niet als verstandelijk beperkt wordt aangesproken, want je bent hier omdat je iets kan’, zegt hij. Dennis heeft de spierziekte mitochondriële myopathie, waardoor het uithoudingsvermogen van zijn spieren sterk verminderd is. Hierdoor zit hij in een elektrische rolstoel.
Dennis schreef een paar maanden geleden een post op LinkedIn die mijn aandacht trok. Hij irriteert zich al een paar jaar over de manier waarop hij wordt benaderd, want mensen denken bij het zien van zijn rolstoel gelijk dat hij een verstandelijke beperking heeft en veel dingen niet kan. ‘Ik wil niet bedenken hoe vaak er op basis van vooroordelen mij dingen zijn onthouden’.
‘Zo zeg ik bij een sollicitatie nooit dat ik in een rolstoel zit. Ik werd bijvoorbeeld uitgenodigd voor een kennismaking bij de KNVB en de eerste reactie was: ‘oh dat gaat wel lastig worden. Ik weet dan al dat dat hem niet gaat worden.’
Toch heeft Dennis ruim 11 jaar gewerkt in de sportwereld voor ‘Telstar’ en het tijdschrift ‘Helden’. 'Je hoeft niet zelf in de eredivisie te spelen om te kunnen werken binnen de sport, een vrouwelijke collega die niet voetbalt óf die oudere mannelijke collega die te zwaar is, werken er namelijk ook’. Begin 2022 was het tijd voor wat anders. Dennis wilde graag meer bijdragen aan de maatschappij. Zo begon hij met een paar uur lesgeven per maand en inmiddels werkt hij sinds het begin van dit schooljaar fulltime als docent.
Dennis zit op het puntje van zijn stoel en kan bijna niet stil zitten, als ik hem vraag wat zijn werk zo leuk maakt. ‘Het leukste is dat ik nog niet weet wat voor groep ik straks heb. Elke groep heeft verschillende achtergronden en eigen problematiek. Die dynamiek is zo enorm leuk! En dat je sommige studenten wat extra’s kan geven wanneer je ziet dat iemand zwemmend is. Domme vragen bestaan niet, het is dom als je je vraag niet stelt. Je mag mij alles vragen!’.
Bij deze baan wordt Dennis als gelijke gezien naast de andere collega docenten, met een normaal contract, net als iedereen. ‘Geen haar op mijn hoofd dat ik nog loondispensatie wil, omdat ik in een rolstoel zit’. Bij loondispensatie wordt de werkgever tegemoet gekomen door het UWV, de werkgever betaalt de werknemer daardoor minder en alleen naar waarde van iemands functioneren.
‘Ik heb mij inmiddels bewezen en ik weet zeker dat ik geen 1% onder doe dan een ander. Ik werk al jaren 40 uur per week en doe daarnaast nog twee freelance klussen’.
Wanneer je onder de loondispensatie valt kun je vrijwel nooit een eigen huis kopen. ‘Met zo’n contract is een hypotheek zo goed als uitgesloten. Dat wil ik niet. Ik wil onafhankelijk zijn’. Het is dan ook zijn droom om ooit een eigen woning te kopen.
Om verandering te kunnen bewerkstelligen moet het wel van top-down komen, vindt hij. ‘Ik kan het wel bespreekbaar maken, maar ik kan het niet in mijn eentje veranderen’.
“Mijn rolstoel is voor mij een symbool van vrijheid. Zonder die rolstoel kom ik nergens”
Hayat Afkyr (41) solliciteerde tijdens haar opleiding management, economie en recht naar een stageplek op een HR afdeling bij een advocatenbureau zonder te vertellen dat ze de spierziekte SMA heeft. Wel belde ze vooraf de receptie om te vragen hoe ze met haar rolstoel binnen zou komen. Dus dat was gecovered. Toen haar tijdens het gesprek werd gevraagd waarom ze dit niet in haar brief had vermeld, zei ze: ‘dat is toch helemaal niet relevant? Ik ben er toch?’. Uit de vele sollicitanten kreeg zij de stageplek toegewezen.
Na haar opleiding werd zij benaderd door Achmea, ze zochten iemand met een beperking. Iets wat zij op dat moment “positieve” discriminatie vond en niet direct op wilde happen. Toch is zij het gesprek aangegaan en kreeg een baan op de recruitment afdeling. Echter werd na 3 jaar haar contract niet verlengd, waardoor zij van een fulltime salaris à €3000 terug naar een WW-uitkering van €900 per maand ging. Na de WW kreeg ze haar Wajong pas terug van €1200,- . ‘Ik had geen recht op huursubsidies, want ze kijken naar het inkomen van het jaar ervoor. ‘Zo heb ik een jaar geteerd op mijn ouders en kon ik nog nét de rekeningen betalen. Ik zag het als straf dat ik gewerkt had.’
Na 9 maanden thuis zitten, werd zij benaderd door een detacheringsbureau dat zij ‘dé perfecte baan’ voor haar hadden gevonden. Toen Hayat hoorde dat het bij de Belastingdienst zou zijn was dan ook haar eerste reactie: 'Wat moet ik daar?! Dat is totaal geen match!’. En toch ging zij op gesprek. ‘Dat was het leukste gesprek dat ik in tijden had gevoerd’, vertelt ze. ‘Het gesprek ging vooral over HR en niet over wat ik wel en niet kan met mijn beperking.’
In 2012 begon Hayat bij de Belastingdienst. ‘Dit was het leukste team waar ik ooit heb gewerkt. Het was een soort familie met allemaal verschillende mensen. Humor, kennis en respect waren allemaal aanwezig.’, vertelt ze met grote glimlach. Inmiddels werkt ze daar al 11 jaar met veel plezier.
‘Sinds COVID is thuiswerken normaler geworden, iets waar ik met regelmaat dankbaar gebruik van maak. Want ik kan veel meer als ik mijn reis beperk en ik mijn eigen werktijden kan bepalen. Hierdoor kan ik ook meer uren werken.’
Hayat deelt zoveel meer mooie ideeën, bijvoorbeeld over waarom social media zo krachtig is in tegenstelling tot TV. ‘Op tv zie je alleen maar Lucille Werner, terwijl er zoveel meer rolmodellen zijn. Deze mensen kom je op social media veel meer tegen en kunnen je inspireren. Vroeger had ik deze voorbeelden niet’. Hayat wil ook mensen inspireren. ‘Mijn beperking houdt mij niet tegen en ik wil mensen laten zien wat ik wél kan. Ik denk namelijk dat mensen veel daadkrachtiger zijn dan ze denken. Een rolstoel symboliseert voor veel mensen een beperking en obstakel. Terwijl het voor mij een symbool is van vrijheid. Zonder die rolstoel kom ik nergens’.
Ze eindigt met het Engelse spreekwoord ‘Don’t judge a book by it’s cover’.
“Waarom is in vredesnaam nog media nodig om bewustwording te creëren?”
Hielke Bosch (23) is redacteur bij de KRO-NCRV. Hij heeft achondroplasie, in de volksmond ook wel bekend als ‘dwerggroei’. Hij is 1 meter 25 om precies te zijn. Dit weerhoudt hem echter niet in zijn werk en ambities. Hielke is scherp van tong en brengt door middel van journalistiek onder andere inclusiviteit graag onder de aandacht. Maar hij vraagt zich ook af: ‘waarom is in vredesnaam nog media nodig om bewustwording te creëren?!’.
Hij geeft als voorbeeld een fragment van de lokale omroep RTV1, waar hij in het verleden voor heeft gewerkt: ‘We hebben een item gemaakt over een meisje van 16 met een beperking die een bijbaan zocht, maar die nergens kon vinden. Direct na de uitzending kreeg zij een baan aangeboden bij een bedrijf waar zij voor de uitzending al eerder had gesolliciteerd… Waarom moet er eerst media aan te pas komen voordat bedrijven actie ondernemen? We zijn verdomme geen uitzendbureau! Ik snap niet dat er arbeidskrapte is en bedrijven huilen, maar dat je geen mensen aanneemt met een beperking!’
Hielke vervolgt: ‘Media is wel een oplossing om bewustwording te creëren. Bedrijven en de overheid luisteren niet naar de burgers, maar wel naar de pers. En daarom is het zo ongelooflijk belangrijk dat de pers er is én juist ook de lokale pers voor de burgers in de dorpen buiten de randstad.’
De carrière van Hielke is razendsnel gegaan. Waar hij begon als vrijwilliger voor de omroep RTV1 in Stadskanaal in Groningen. Kreeg hij na verloop van tijd daar een betaalde baan aangeboden. Om vervolgens in januari 2023 te starten bij de KRO-NCRV als trainée in de mediapool. Hij wil niet beoordeeld worden op zijn beperking, maar op zijn kunnen. Wel kan hij vanuit zijn ervaringen goed de juiste toon vinden als het gaat om nieuws gericht op inclusiviteit.
Eigenlijk wilde Hielke nog de opleiding journalistiek volgen, maar daar was hij nog niet aan begonnen doordat de basisbeurs er op dat moment niet was. Fast forward, heeft hij inmiddels zoveel ervaring opgedaan in zijn ‘tussenjaren’ binnen de journalistiek, dat hij niet meer de behoefte voelt om die studie te doen. Wel zou hij nog een studie sociologie of geschiedenis willen volgen, omdat dit een diepere laag geeft aan jezelf en je vak.
Op dit moment zit hij echter nog goed op zijn plek. Hij houdt ervan om in ‘breaking news’ te duiken. Zijn stem klinkt enthousiast en vol energie: ‘dan moet je echt knallen. Je wil de eerste zijn!’. Hielke is het meest trots op de artikelen die hij voor het programma ‘Spraakmakers’ bij de KRO-NCRV heeft geschreven, artikelen die écht nieuws werden. Hielke sluit echter niet uit dat hij terug naar de lokale omroep gaat. Hilversum is fantastisch, maar zijn hart ligt ook nog in het Noorden bij RTV1. En juist de lokale pers vindt hij zo enorm belangrijk!
Hij sluit af met de tip: ‘laat je nooit vertellen wat je wel en niet kan, dat weet je zelf maar al te goed!’.
“De participatiewet is een hell of a wet, maar wel mijn redding geweest”
‘Ik heb mijn hele leven gewerkt en veel verschillende soorten werk gedaan, zo heb ik bij het spoor gewerkt, maar ook bij de politie en een arbeidsbureau’. Martin Jacobs (62) is geboren met een open rug, maar kon altijd gewoon werken zonder beperkingen. Door een ongeluk werd hij uiteindelijk afgekeurd bij de politie en kwam hij op een sociale werkplaats terecht. ‘Dat was niet de plek waar ik wilde zijn, want ik wilde mijn eigen geld verdienen en niet afhankelijk zijn van een uitkering of andere sociale voorzieningen’.
Martin werd ondanks zich suf te solliciteren en dolgraag te willen werken, jarenlang nergens aangenomen. Hij zegt: ‘Ik vond het soms je reinste discriminatie, ik heb een mooi CV en werd opvallend vaak uitgenodigd, maar ik kon nergens aan het werk vanwege mijn rolstoel’.
Martin dacht tot dat moment dat hij niet in aanmerking kwam voor de participatiewet. Dit is een wet die is bedoeld om mensen met een arbeidsbeperking aan een baan te helpen. Tot hij een medewerker van de participatiewet tegenkwam op de gang tijdens een sollicitatietraining. ‘Gelukkig hou ik van kletsen en vertelde ik haar over mijn ervaringen. Zij was enorm alert en vroeg of ik op een mytylschool had gezeten.’ ‘Ja’, zei Martin. ‘Dan kom jij in aanmerking voor de participatiewet’, antwoordde ze. ‘En diezelfde dag nog heb ik bewijsstukken opgezocht en langsgebracht. Binnen 4 werkdagen kreeg ik van het UWV bericht dat ik in het doelgroepregister stond.’
‘Ik ben drie jaar bezig geweest met solliciteren en door 1 oplettend persoon ben ik direct in het doelgroepregister opgenomen. Het was een hel, want je participeert niet. Je mag namelijk in de bijstand niet zomaar vrijwilligerswerk doen zonder toestemming van de Sociale Dienst. Maar ik wilde salaris en participeren als een normale medewerker’, vertelt hij. 'Het is een hell of a wet en zou verdomme niet nodig moeten zijn. Maar toch is de participatiewet mijn redding geweest.
Martin werkt inmiddels al vijf jaar met enorm veel plezier in vaste dienst bij de SVB Sociale Verzekeringsbank. Het is zijn ambitie om beter te worden in wat hij nu doet en wil niet meer weg. Hij zegt: ‘De SVB is een fantastische werkgever. Ze zorgen goed voor hun personeel en kijken naar hen om. Wat heb je nodig om te kunnen werken?’ Martin werkt als medewerker klantcontact op de afdeling PGB bij de SVB. In het kort gezegd beheert de SVB een grote pot met geld (PGB’s) en zij zorgen ervoor dat de administratie goed verloopt en de zorgverleners worden uitbetaald.
Arbeidsparticipanten adviseert hij om jezelf niet voorbij te lopen en je niet beter voor te doen dan je bent. Zo verlaag je het risico op een burn-out. Je moet eerlijk zijn naar jezelf en je werkgever. Aan werkgevers adviseert hij om open te staan voor mensen met een arbeidsbeperking en ervoor te zorgen dat iemand welkom is.
‘Mijn rolstoel is niet mijn handicap, het is mijn mobiliteit.’ ‘Ik heb een gewoon leven.’
“Het is mijn ambitie dat Only Friends 100 jaar bestaat en dat ik nog lang met mijn vader kan werken”
Op een mooie, maar hete zomerdag begin september mag ik Myron Gebbink (31) ontmoeten bij de Sportclub Only Friends. Hij staat nog op het voetbalveld om training te geven aan een groep oudere mensen. Ik wacht geduldig aan de zijkant tot hij klaar is en een uurtje pauze heeft tussen de lessen door. Het is echter de eerste dag weer na de zomerstop, wat resulteert in een drukke chaotische dag waarin iedereen iets van hem wil. Al is het maar een knuffel, even horen hoe het gaat of andere organisatorische zaken die opgelost moeten worden. Dat laat mij zien dat hij een belangrijke factor is hier op de club, hij kan niet gemist worden en heeft een hart voor de zaak.
Myron is zeven dagen per week sportcoach bij Only Friends, een sportclub voor mensen met een beperking. ‘Wanneer heb je dan vakantie?’, vraag ik hem. ‘Tijdens de zomer- en winterstop. Maar het voelt niet als werken, het voelt als familie, want je krijgt er zoveel liefde voor terug’, antwoord hij.
Dat Only Friends bestaat is dankzij Myron. Zijn vader Dennis Gebbink heeft deze sportclub in 2000 opgericht voor hem, omdat Myron een dubbelzijdige hersenbeschadiging (cerebrale parese) heeft als gevolg van zuurstofgebrek bij vroeggeboorte. Daardoor heeft hij onder andere moeite met zijn mobiliteit en balans, waardoor de reguliere voetbalclub niet goed aan sloot bij de behoeften en mogelijkheden van Myron. Zijn vader besloot dat hij een sportclub wilde oprichten voor kindjes met een beperking. Only Friends begon dan ook als een voetbalvereniging en is nu 23 jaar later, uitgegroeid tot een grote professionele sportvereniging met maar liefst 29 verschillende sporten voor kinderen en ouderen met een beperking.
Myron geeft nu 6 jaar betaald training in de sporten kickbox, fitness, voetbal en bootcamp. Zijn vader en hij zijn de enige betaalde krachten, de rest van de mensen hier is vrijwilliger. Eigenlijk is vrijwel iedereen uit zijn omgeving vrijwilliger, zo ook zijn moeder en vriendin.
Myron heeft ook nog een tijd lang op A status van het NOC*NSF betaald voetbal gespeeld bij het CP-team van de KNVB. Hij heeft twee WK’s en een EK meegemaakt. Hij vertelt met een twinkeling in zijn ogen: ‘AFC Ajax heeft de voetbalafdeling van Only Friends geadopteerd, daarom speelt ook iedereen in een Ajax outfit’.
Myron is trots op zijn doorzettingsvermogen, ‘Ik ga overal 1000% voor, in school, training, voeding, alles dus’. Als ik hem vraag wat zijn dromen en ambities zijn, vertelt hij: ‘Het is mijn ambitie dat Only Friends 100 jaar bestaat en dat iedereen gelukkig en gezond blijft. En dat ik nog heel lang met mijn vader mag werken’. Hij vervolgt: ‘Als je ergens volle bak met je hart voor gaat, dan geloof ik dat het goed komt en je alsnog je dromen waar kan maken. Je wordt voor je harde werken beloond’.
“Doel en actiegericht bezig zijn. Praten doen we wel genoeg”
Rick Brink (37) staat ook wel bekend als de voormalig minister van gehandicaptenzaken. Een betaalde baan vanuit de KRO-NCRV om de belangen te behartigen van mensen met een handicap. Hij vertelt met een glimlach: “Het gekste wat ik daar heb mogen meemaken is dat ik werd gevraagd om aanwezig te zijn bij een bezoek van de minister-president van Ecuador, wie zelf een beperking heeft, samen met onze voormalige Minister van Volksgezondheid & Welzijn en Sport, Hugo de Jonge Ik werd onder zware begeleiding van een politie colonne begeleid naar deze afspraak”.
Toen Rick na twee jaar stopte als minister van gehandicaptenzaken, wilde de KRO-NCRV graag met hem blijven samenwerken, daarom helpt hij hen nu vanuit zijn eigen adviesbureau met adviesvragen over hoe zij zelf (nog) inclusiever kunnen zijn. “Deze samenwerking ging en gaat heel natuurlijk”.
Daarnaast geeft hij ook andere bedrijven adviezen, is hij spreker én directeur belangenbehartiging van ‘Stichting Studeren & Werken op Maat ‘ (SWOM). Hij behartigt daar de belangen van Young Professionals met een arbeidsbeperking samen met een fantastisch team met aan het roer voorzitter en oprichter Bart de Bart .
Rick is het meest trots op dat hij mensen kan helpen om verder te komen en een arbeidsplek kan bieden binnen onze maatschappij. Hij adviseert onder andere de overheid over hoe zij de afstand tot de arbeidsmarkt kunnen verkleinen voor mensen met een arbeidsbeperking.
Al in zijn jeugd werd Rick enorm aangemoedigd om te denken in mogelijkheden. Hij komt uit een zeer ondernemend gezin. Hij vertelt: “Toen ik een mobieltje wilde moest ik daarvoor werken. Ik heb toen alle bedrijven aangeschreven en had binnen een aantal weken een baan als centralist bij de taxicentrale. Daar heb ik ongeveer 5 jaar gewerkt”.
Rick heeft een bindweefsel aandoening, een broze botten ziekte. Hierdoor zit hij in een elektrische rolstoel, maar dat hindert hem niet in zijn dagelijkse leven. “Als alle voorzieningen om mij heen werken, werk ik ook”. Het is Rick zijn missie om niet alleen te praten, maar ook letterlijk dingen te veranderen. “Doel en actiegericht bezig zijn. Praten doen we wel genoeg”, zegt hij.
Als tip voor andere mensen met een beperking geeft hij aan om vrijwillig aan de slag te gaan en te laten zien wat je allemaal kan met een beperking. Zo is hij zelf al jaren vrijwilliger bij de plaatselijke voetbalvereniging als voorzitter van het wedstrijdsecretariaat.
Bedrijven krijgen de tip om te beginnen met bewustwording. “Wat heeft iemand nodig én wat kun je daar als organisatie aan bijdragen?”. Bedrijven en mensen kunnen bij Rick aankloppen voor praktische adviezen voor meer inclusiviteit.
“Bakken is mijn passie!”
In vier jaar tijd van ‘assistent bakker’ naar ‘hoofd banket’ bij het bedrijf Lekker Brood. “Bakken is mijn passie”. Trees (43) vindt het het leukste om van niks iets moois en creatiefs te mogen maken. Ze heeft hiervoor een patisserie diploma gehaald. In haar vrije tijd maakt ze graag taarten voor vrienden, collega’s en familie. Het is haar droom om ooit een eigen taartenwinkel te beginnen.
Trees maakt de lekkerste koeken die verkocht worden in de verschillende bedrijven van Social Capital (Happy Tosti, de Prael en Horeca Amare ), maar ook wordt al het lekkers verkocht in hun eigen bakkerij. Daarnaast werkt Lekker Brood veel samen met andere bedrijven en organisaties waaronder de ministeries in Den Haag. Zelf vindt Trees de pindarotsjes het allerlekkerst.
“Werken met collega’s is leuk. Het is altijd een grote chaos qua gezelligheid. Als er leuke muziek op staat dan zingt iedereen mee”. Trees is de enige vrouw in de bakkerij, maar dat vindt ze niet erg. “Ik werk graag samen met mannen”. En ook zegt ze: “Ik kan de mannen lekker op stang jagen”.
Via de gemeente is Trees bij Lekker Brood terecht gekomen. Ze heeft haar school nooit afgemaakt en had hiervoor nog maar heel weinig gewerkt, omdat ze op haar 18e een zoon kreeg waar zij de eerste 18 jaar voor heeft gezorgd. Bij Lekker Brood heeft ze haar passie gevonden en zich enorm ontwikkelt, waar ze in het begin begeleiding nodig had kan ze nu helemaal zelfstandig haar werk doen.
“Ik loop er vaak tegenaan dat dingen bedacht worden voor mensen met een handicap, door mensen zonder handicap.”
Jiska heeft haar eigen droombaan gecreëerd, zij is ervaringsprofessional. Met een universitaire opleiding tot jurist en haar ervaring met een fysieke handicap, ten gevolge van de diagnose cerebrale parese, heeft zij haar kennis en ervaringen van beide gebieden gecombineerd. Jiska is adviseur en spreker voor organisaties om meer inclusiviteit op de werkvloer te krijgen en een betere toegankelijke samenleving voor iedereen.
Al jaren zet Jiska zich in voor een inclusieve samenleving. Zij was medeoprichter van de stichting ‘Wij Staan Op!’, een stichting die zich inzet voor een inclusieve samenleving vanuit hun eigen ervaringsdeskundigheid. Inmiddels heeft zij plaatsgemaakt voor nieuwe mensen en is uit deze stichting gestapt. Het meest trots is zij op het feit dat ze onderdeel was van de ‘ervaringsdeskundigen tegen loondispensatie’.
Jiska deelt in ons gesprek gelijk een deel van haar kennis op het gebied van inclusiviteit. Zo vertelt ze: “Ik loop er vaak tegenaan dat dingen bedacht worden voor mensen met een handicap, zonder mensen met een handicap zelf. Zo zit er vaak maar weinig ruimte tussen een kraan en een wasbak. Dit is voor volwassenen met spasmen bijvoorbeeld niet te doen. Of is er in een ‘toegankelijk toilet’, een papier dispenser die hoog aan de muur is opgehangen waar iemand in een rolstoel met geen mogelijkheid bij kan. En waarom moeten er overal trappen zijn? Zelfs bij de bouw van nieuwe gebouwen wordt er niet gedacht aan mensen die minder mobiel zijn.”
Ook vertelt zij: “Veel banen voor mensen met een handicap zijn onderbetaald, vaak slechts een minimum inkomen waar het leven voor iemand met een handicap vaak ook nog eens duurder is. Denk bijvoorbeeld aan de verplichte extra kosten voor een hotelkamer of het boeken van een kaartje van een concert op de 1e rang, want alleen daar kun je met een rolstoel komen. Maar ook de hulpmiddelen waarvoor veelal een eigen bijdrage geldt OF waar je 100 formulieren voor moet inleveren om een tegemoetkoming te ontvangen. Nederland kan nog zoveel verbeteren aan een meer inclusieve samenleving.”
Zo kan er ook nog veel verbeterd worden in het aanbod van werk. Veel te vaak wordt er gedacht dat mensen met een handicap alleen met hun handen kunnen werken, terwijl de talenten en opleidingen net zoveel uiteen liggen als bij andere groepen mensen. Heel vaak zit de beperking niet alleen in of er een letterlijke drempel is, maar bijvoorbeeld in gebrek aan flexibiliteit van werktijden en werkuren, omdat veel mensen met een handicap te maken hebben met een energiebeperking of door zorg en/of speciaal vervoer niet altijd aan het gemiddelde kunnen voldoen.
.Juist daarom is Jiska zo trots dat ze nu haar eigen baan heeft kunnen creëren binnen haar eigen bedrijf én dat ze marktconform betaald wordt. Het is haar ambitie om onafhankelijk te worden van uitkeringen, zodat ze meer luxe voor zichzelf kan kopen. Zoals de off-road banden van een rolstoel, zonder dat ze daar heel veel papierwerk voor moet doen.
“Ik ben binnengekomen via een rondleiding en ter plekke kreeg ik gelijk een baan aangeboden”
Mariska Kruissink (28) werkt op het moment van interviewen, als ergotherapeut bij de afdeling zorgtechnologie van het bedrijf Odion, zij zetten zich in voor mensen met een beperking. Mariska mag als ergotherapeut op zoek naar mooie innovatieve oplossingen voor vragen uit de zorg. Zoals Odion zelf op haar website heeft staan is: “geen vraag te gek”.
Het mooiste wat Mariska heeft mogen realiseren is iemand in een rolstoel te laten duiken in de Rode Zee. Deze cliënt wilde echter niet vliegen én ook niet zwemmen, dat zorgde voor een extra uitdaging. Ze heeft een VR bril weten te organiseren, samen met een 3D video. Zodat de cliënt vanuit zijn rolstoel in Nederland het gevoel had dat hij in de Rode Zee was.
Mariska was nog kerngezond op het moment dat zij haar HBO-opleiding Ergotherapie behaalde. Een paar maanden later kreeg ze op haar 24ste een hersenbloeding, ten gevolge van trombose als zeer zeldzame bijwerking van de pil. Door de hersenbloeding heeft ze 1,5 jaar moeten revalideren. Van een halfzijdige verlamming is ze langzaam hersteld en heeft ze nu nog restklachten. Zo is haar fijne motoriek met haar linkerhand en arm nog moeilijk. Hierdoor kan ze bijvoorbeeld niet met twee handen typen, daarvoor heeft ze een spraakcomputer. Ook heeft Mariska een visuele beperking, ze ziet de linkerkant niet waardoor ze een dode hoek heeft die haar hersenen negeren. Als ze haar hoofd draait om dit te compenseren ziet ze wazig, dat trekt na een paar seconden weer weg. Maar daardoor kan ze niet autorijden en is fietsen ook een uitdaging.
Tijdens en na haar revalidatie volgde Mariska de master ‘Health innovation’. Ze heeft een passie voor gamen en technologie. Haar eerste baan bij Odion is daardoor een enorm goede match, want hier kan ze haar passie voor technologie combineren met haar kennis waar ze voor is opgeleid.
Mariska vertelt dat haar kracht het kritisch doorgronden van de zorgvraag is. “Wat zou dit kunnen opleveren? En wat is daarvoor nodig?”. Het contact met haar collega’s is erg goed. “Ik ben gelijkwaardig aan de rest. Iedereen heeft zijn eigen expertise”.
Als ik haar vraag wat haar motto is dan antwoord ze: “Ik stel mezelf vaak de vraag: zou ik het jammer vinden als het niet heb gedaan? Zo ja, dan moet ik het gewoon gaan proberen ook al is het out of my comfort zone”. Zo heeft ze onlangs op een snowboard gestaan in Letland, één van de dingen die op haar bucketlist stond die ze heeft geschreven in het ziekenhuis na haar hersenbloeding.
“Ik vind broodjes maken en de warme keuken het leukste aan mijn werk”
Rick is 25 jaar en werkt op het moment dat ik hem fotografeer en interview 13 maanden bij ‘Juni Stadskantine Amare’. Dit is onderdeel van Social Capital NL, een organisatie die zich inzet om voor zoveel mogelijk mensen met een arbeidsbeperking een betaalde baan te vinden.
Rick vertelt dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft, hij heeft daardoor onder andere moeite met concentratie en kan slechts 1 à 2 dingen tegelijk doen, omdat hij anders dingen vergeet. Rick kan echter heel goed zelfstandig werken en weet goed wat hij moet doen in zijn werk. Als hij het even niet meer weet dan vraagt hij om hulp. Met alle collega’s heeft Rick een goede klik.
Het is zijn ambitie om 40 uur per week te mogen werken, hij werkt nu 32 uur per week. En hij zou graag in de toekomst nog eens willen werken in een heel druk restaurant op een toeristisch plein. “Ik ga goed op drukte en ik wil voor veel mensen koken”.
“Ik vind het leuk dat ik met mijn werk iemand anders mag helpen, in plaats van dat ik geholpen moet worden”
Florine Joosse (25) werkt als ambulant begeleider bij het Leger des Heils . Ze is geboren met een been, mist een heup én een paar vingers aan een hand. Florine heeft in 2020 haar HBO-opleiding Social Work afgerond. Ze rijdt auto, haar passie is zingen en skiet graag met een been. Ze is trots op haar doorzettingsvermogen. “Als iets niet lukt dan lukt het wel op een andere manier”.
In haar werk ervaart ze weinig beperkingen. Behalve dat traplopen voor haar erg moeilijk gaat, maar ook daar bedenkt ze dan weer een oplossing voor. Als voorbeeld geeft ze een cliënt die op 7 hoog woont zonder lift, ze spreekt met hem beneden af in een café. Het positieve is dat hij daardoor weer nieuwe contacten heeft opgedaan. “Het positieve is zo overheersend dat de handicap naar de achtergrond verdwijnt”.
Florine geeft aan dat het Leger heel divers is, ze krijgt veel vrijheid om te kiezen hoe en wat ze doet. Ze heeft een grote diversiteit aan cliënten die ze bezoekt. De een heeft financiële problemen, de ander heeft last van een of meerdere verslavingen en weer een ander was voorheen dakloos. “Ik vind het het leukste dat ik veel verschillende culturen mag leren kennen en dat ik mensen kan helpen”.
Haar ambitie is om langdurig bij deze werkgever te blijven werken. Ze heeft geen aanpassingen nodig, behalve dat sommige cliënten die bijvoorbeeld verhuisd moeten worden niet goed door haar geholpen kunnen worden. Dit bespreekt ze met haar collega’s en zo verdelen ze deze cliënten goed.
Haar droom is om ooit betaald zangeres te worden óf “psycholoog te zijn voor mensen die geen diagnose hebben, meer preventief zeg maar”.
“Ik kan alles doen wat ik wil en ik heb overal mijn eigen maniertjes voor.”
Cynthia Beverloo is adviseur bij Rijkswaterstaat. Naast adviseur is Cynthia ook OR lid én zit zij in het team ‘inclusief werkgeverschap’.
Cynthia heeft cerebrale parese ten gevolge van zuurstoftekort bij haar geboorte. Hierdoor heeft zij wat moeite met praten en bewegen, maar verder is er niks mis met haar hersenen. Ze heeft een HBO-opleiding gevolgd en onlangs een regulier vast contract gekregen bij Rijkswaterstaat. Eerst werkte zij hier vanuit de vanuit de Banenafspraak, dit betekent dat de werkgever wordt gesubsidieerd om een baan aan te bieden. Sinds december heeft ze een reguliere functie en voelt ze zich (nog) meer onderdeel van haar team en meer gewaardeerd. Het voelt voor haar dat Rijkswaterstaat haar heeft aangenomen om haar professionele kwaliteiten. Ze vertelt: “Hierdoor komt er een nieuw plekje vrij binnen de organisatie voor iemand met een beperking”.
Cynthia is enorm trots op deze nieuwe stap in haar werk. Het leukste vindt zij om van waarde te zijn. Haar kracht ligt in het communiceren en mensen verbinden. Zij wil graag ieders belang vertegenwoordigen én oplossingsgericht denken. Voor haar functie zijn er geen aanpassingen nodig geweest.
Zelf ervaart zij haar cerebrale parese niet als een handicap of beperking. “Ik kan alles doen wat ik wil en heb overal mijn eigen maniertjes voor. Ik word pas beperkt als mensen anders op mij reageren. Omdat ik moeilijk praat, sta ik 1-0 achter en moet ik extra mijn best doen om mijzelf te bewijzen”.
Haar motto is: “kan niet bestaat niet. Ik ga het gewoon proberen”.
“Ik ben verliefd geworden op dit bedrijf!”
“Ik ben verliefd geworden op dit bedrijf”, vertelt Frans aan het begin van mijn interview als ik hem vraag wat hij het leukste vindt aan zijn werk. “Dat er een bedrijf bestaat voor mensen met een beperking is mooi”.
Frans werkt bij Happy Tosti in Den Haag, dit horecabedrijf is onderdeel van Social Capital, een organisatie die zich inzet om voor zoveel mogelijk mensen met een arbeidsbeperking een betaalde baan te vinden.
Frans heeft een licht verstandelijke beperking. Hierdoor heeft hij wat moeite met concentreren en leren. Hij heeft hier en daar wat begeleiding nodig. Het liefst gaat hij daarvoor zo nu en dan even samen om de tafel zitten en kijken waar hulp nodig is. Hij kan goed om hulp vragen en is heel zelfstandig. Kortom hij heeft zijn plek gevonden bij Happy Tosti, waar hij klanten mag bedienen aan tafel of achter de bar.
Zijn droom is om ooit leidinggevende te worden óf om een eigen restaurant te hebben. Hij vertelt dat hij goed is in managen, hij kan goed delegeren zodat iedereen gelijke werkdruk heeft. “Niet dat een collega heel hard werkt en iemand anders niks doet”. Frans geeft aan dat hij goed contact heeft met zijn collega’s en dat hij ze goed kan aanvoelen en begeleiden.
“Ik heb in mijzelf geloofd en het is gelukt!”
Monique Keur (54) is een zeer slechtziende massagetherapeut. Ze heeft haar eigen praktijk en werkt onder andere voor ‘The Chairmen at Work’, een platform dat uitsluitend werkt met ernstig visueel beperkte masseurs. Het bedrijf is opgericht door Joost Rigter, die sinds zijn 26e zeer slecht ziet. Zij verzorgen o.a. (stoel)massages en workshops bij bedrijven op locatie.
Monique ziet met één oog zo’n 15%, haar andere oog is blind. Ze draagt een bril van +15 om dit zicht te halen. Zij omschrijft het als volgt; “als jij details van een bakstenen muur op vijf meter afstand kan zien, dan moet ik er een meter vanaf gaan staan om die zelfde details waar te nemen”. Zonder bril ziet zij nagenoeg niets. Haar slechtziendheid is aangeboren dus ze weet niet beter. Tot haar vijfde kon zij nog met twee ogen (slecht) zien. Tijdens één van de vele operatie is er iets mis gegaan, waardoor ze het zicht in haar rechteroog helemaal verloor.
Monique heeft haar passie gevonden in massage. In 2006 deed zij al een opleiding ontspanningsmassage, waar vooral haar familie en vrienden de eerste jaren van mochten profiteren. In 2017 is zij dat professioneel gaan uitbreiden toen haar kinderen volwassen waren. Ze heeft inmiddels allerlei soorten diploma’s gehaald, van sportmassage tot stoelmassage. En van massage bij kanker tot medische basiskennis.
Inmiddels werkt ze al een paar jaar voor The Chairmen at Work. “Het voordeel van hun werkwijze is dat een dag voor de massages de massagestoel op locatie wordt gebracht, hierdoor hoeven de masseurs - die veelal met het openbaar vervoer reizen - niet zelf te sjouwen. Het enige wat zij daarnaast nodig heeft is dat iemand haar even laat “zien” waar zij mag masseren en waar het toilet en de koffiemachine zijn.
Behalve de massages bij bedrijven waarvoor o.a. The Chairmen at Work Monique kan inhuren, werkt zij in haar eigen praktijk “SportMasseur Keur”. Je kunt haar vinden via www.sportmasseurkeur.nl .
Ik heb twee massages van Monique mogen bijwonen als fotograaf en beide mensen die zij mocht masseren vonden het heerlijk. Monique is een enorm warme persoonlijkheid en kan heel goed luisteren. Doordat ze slecht ziet compenseert ze op andere zintuigen, zoals horen en voelen. Dit kun je merken aan haar manier van masseren en luisteren.
Op de vraag “waar ben je het meeste trots op?”, antwoordt zij: “Dat ik voor mijzelf heb gekozen, een eigen onderneming ben gestart. Dat ik vervolgens in mijzelf ben gaan geloven en dat het nu lukt”. Ik ben “bekwaam, bevoegd en bevlogen”!
“Ik zou dit werk zo tot mijn pensioen kunnen doen, het is echt leuk!”
Omar (32) werkt inmiddels maar liefst 7 jaar lang als bode bij Rechtbank Amsterdam. Hij vertelt trots: “Ik begon hier als eerste werknemer via de participatiewet, als dat goed beviel zouden er meer mensen met een arbeidsbeperking worden aangenomen. Inmiddels werken er een stuk of 20 mensen met een beperking op verschillende vestigingen”.
Als bode ontvangt en begeleid hij mensen bij een rechtszaak. Hij is gedetacheerd vanuit de Gemeente Amsterdam, maar voelt zich een werknemer van de rechtbank. Hij laat met trots zijn aangepaste werkplek zien waar een rijplaat ligt, zodat hij met zijn rolstoel zijn plek kan innemen achter de bodebalie.
Omar zit in een rolstoel, omdat hij zuurstoftekort heeft gehad bij zijn geboorte. Hierdoor is hij spastisch en zit hij in een rolstoel. Daarnaast heeft hij een lichte vorm van autisme. Maar als je dit niet zou weten dan merk je daar eigenlijk niks van. Hij geeft aan dat hij eerder overschat dan onderschat wordt is. Omar is ontzettend energiek, positief en zelfstandig. In zijn vrije tijd geeft hij hockey training aan kinderen en sport hij zelf ook graag. Zij droom is om ooit een betaalde baan te krijgen in de sport.
Als ik vraag waar hij trots op is, dan noemt hij als eerste zijn ouders, broertje en andere familieleden. Maar hij is ook ontzettend trots op dat hij voor de rechtbank mag werken, een echte eer.
Wat hij andere bedrijven wil meegeven is dat mensen de kans moeten krijgen om zich te bewijzen. “Laat ze bijvoorbeeld proefdraaien en kijken of het werkt”. Hij ziet zijn rolstoel niet als een handicap, sterker nog, hij vindt het soms ook een privilege. Want door zijn rolstoel mag hij soms ook dingen doen die anderen niet mogen, zoals een lange wachtrij skippen van twee uur. Dit zegt eigenlijk meer dan genoeg over hoe positief Omar in het leven staat.
--
Elke dinsdag volgt een nieuw persoonlijk verhaal, volg mij ook op Instagram, Facebook en/of LinkedIn om niks te missen.